Als geboren Alkmaarder had ik als kind AZ als favoriete club, als gedwongen leunstoelsupporter wel te verstaan, mijn gesteldheid liet het in de glorietijd van AZ niet toe dat ik de Alkmaarse club bezocht. Misschien was dat wel met een missie van het lot, het gebrek aan bezoekjes hield een positief beeld over de Alkmaarse club overeind. Tot ik er vaker kwam bleef die bestaan. Na verloop van tijd besefte ik mij dat de mensen in Alkmaar mij niet aanstaan, het stadion in Alkmaar een windvanger in een regio waar het altijd waait is en ook het sprankelende voetbal waarmee de club mij in mijn jeugd mee verblijdde was al lang verleden tijd. AZ was het dus niet bij mij.
Volendam dan zou je denken, lekker dichtbij, ik was inmiddels verhuisd en Volendam speelt dan een dorp verder. Maar op leuke ontmoetingen op de thuisvak zittende Spartanen en persoonlijkheidstraining leverde ook Volendam mij niets op. Ja, uiteindelijk dan het gevoel dat voetbal in mijn thuisregio het gewoon niet is. Dat leidde ertoe dat ik ook in Volendam was uitgekeken.
Gelukkig viel het uitgekeken zijn in de regio samen met de studiestart, eindelijk was het studieov binnen en eindelijk kon Jef400 gaan kijken wat er nog meer te zien was. Groundhopping, ik startte rustig aan, maar als een van de eerste clubs kwam ik op het kasteel uit. Alsof het lot het zo bedoelde kwam ik gasten tegen die ik ook al op Volendam had getroffen. Warmte maakte zich meester van de avond en de wedstrijd tegen Almere (3-2) vloog voorbij. Na handen te hebben geschud, kwam ik terug, door de gasten die ik wéér tegenkwam werd ik de fanshop in verwezen, ditmaal tegen Fortuna (1-1), met een sjaal in de hand kwam ik buiten. Het warme sloeg om in het thuiskomen, met het kampioenschap in de juup als kers op de taart.
Ik kan wel zeggen dat het pas sinds het tweede bezoek is dat ik Sparta als favoriet zie, de mensen en de sfeer zorgen voor een gevoelsmatige thuiskomst. Keer op keer dat ik er kom. Een soort huiskamer vol gelijkgestemden, en alhoewel ik accent niet heb, heb ik door de ontmoette mensen het idee thuis te zijn, als in een fijne vereniging. Alhoewel het niet altijd goed gaat met de club, gaat het niet om successen en waar de club speelt. Het gaat om de eigenheid en de traditie die er vanaf straalt. Al speelt Sparta kelderklasse, het mooie gaat nooit verlore.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten